Επιστολή της ομοιοπαθητικής ιατρού Πετρούλας Δρόσου προς τους συναδέλφους της, για τη συμμετοχή της στις εκογές του ΙΣΑ.
Από την επιστολή που έστειλε κρατήσαμε το κομμάτι της ενημέρωσης διότι αφορά και ενημερώνει όλους μας.
Λέει η κ. Δρόσου.
Η ομοιοπαθητική
Η ομοιοπαθητική ιατρική σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε πολλές άλλες χώρες διεθνώς είναι μία επίσημη ιατρική ειδικότητα.
Η Ιατρική είναι μία και ενιαία και η Ομοιοπαθητική αποτελεί μέρος του βασικού κορμού της Ιατρικής, η δε διαφορά της από την Αλλοπαθητική Ιατρική έγκειται κυρίως στη διαφορά των θεραπευτικών μέσων. Οι έννοιες ομοιοπαθητική και αλλοπαθητική έχουν καθαρά διαφοροδιαγνωστική σημασία και δεν είναι όροι ουσίας παρά μόνον όροι που συμβάλλουν στην κατανόηση και την επικοινωνία. Η ομοιοπαθητική βασίζεται στον Ιπποκρατικό νόμο των ομοίων που αναφέρει « δια τα όμοια νούσος γίγνεται και δια τα όμοια προσφερόμενα εκ νοσευόντων υγιαίνεται.» Η ομοιοπαθητική δεν διεκδικεί την αποκλειστικότητα της Ιπποκρατικής σκέψης αφού ο Ιπποκράτης είχε διατυπώσει και το νόμο των εναντίων αναφέροντας «τα ενάντια τοις εναντίοις εισίν ιάματα» Έθεσε έτσι τις βάσεις της ποικιλότητας στη θεραπεία από την εποχή εκείνη που προσωπικά ως γιατρός σέβομαι μέχρι σήμερα.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα
Η ιατρική ευρύτερα ειδικά στη φάση της οργάνωσης της ως επιστήμης χρησιμοποίησε τις φυσικές φαρμακευτικές πρώτες ύλες για το φαρμακευτικό οπλοστάσιο της. Στη συνέχεια με την αλματώδη εξέλιξη της φαρμακευτικής χημείας ο μεγαλύτερος όγκος των φαρμάκων της αλλοπαθητικής προέρχεται από το χημικό χώρο και ένα μέρος μόνο προέρχεται ακόμη από τον φυσικό χώρο. Αντίθετα η ομοιοπαθητική από την καθιέρωση της εδώ και δυόμισι αιώνες μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να αντλεί τα θεραπευτικά της μέσα από το φυσικό χώρο έχοντας τιτλοποιήσει 3.500 ομοιοπαθητικά φάρμακα. Το ομοιοπαθητικό φάρμακο εμπίπτει στη λογική του εμβολίου αφού δίδεται σε υψηλές αραιώσεις με αποτέλεσμα να μην εμφανίζει καθόλου παρενέργειες και δρα μέσω της ενίσχυσης του αμυντικού συστήματος.
Ο ομοιοπαθητικός γιατρός
Η εξάσκηση της ομοιοπαθητικής ιατρικής είναι ιατρική πράξη για αυτό πρέπει να εξασκείται αποκλειστικά και μόνον από ειδικά εκπαιδευμένους γιατρούς.
Μύθοι και διαδόσεις για την ομοιοπαθητική
Κάποιοι που ήθελαν την ομοιοπαθητική εκτός ιατρικού χώρου για να βρίσκεται εκτός ελέγχου της πολιτείας, συντήρησαν κάποιες ανακρίβειες και μύθους γύρω από την ομοιοπαθητική που σήμερα έχουν καταρριφθεί πλήρως από την πολυετή κλινική εμπειρία.
Μύθος πρώτος:
«υπάρχει τεράστια αντιπαλότητα μεταξύ αλλοπαθητικής και ομοιοπαθητικής. Δεν πρέπει ο ασθενής να λέει στον γιατρό άλλης ειδικότητας ότι κάνει ομοιοπαθητική διότι θα τον χλευάσει και θα απαιτήσει να την διακόψει αμέσως.»
Πράγματι υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ των δύο θεραπευτικών ρευμάτων που όμως σήμερα έχει εξασθενήσει σημαντικά μετά από την έγκυρη ενημέρωση που φροντίζουμε να δίνουμε στους συναδέλφους μας. Η υπάρχουσα αντιπαλότητα οφείλεται περισσότερο στις φανατικές, ακραίες και αντιεπιστημονικές απόψεις μερικών «ομοιοπαθητικών» που ανάγκασαν την ιατρική κοινότητα να εξοβελίσει την ομοιοπαθητική και να αρνείται την επιστημονικότητα της. Βεβαίως και υπάρχουν αλλοπαθητικοί γιατροί που συντηρούν τέτοιους μύθους αντιπαλότητας και απόλυτης απαξίωσης της ομοιοπαθητικής αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων γιατρών είναι ανοικτή σε διάλογο και ενημέρωση. Εγώ ακολούθησα την ομοιοπαθητική αφού την πέρασα από πολύ αυστηρά επιστημονικά φίλτρα και με έπεισε με την κλινική αποτελεσματικότητα της. Λογικά λοιπόν κάθε γιατρός που θα είχε την ίδια ενημέρωση και παιδεία, σίγουρα θα κατανοούσε τη θεωρητική και πρακτική βάση της ομοιοπαθητικής και θα την αποδεχόταν. Προσωπικά συνεργάζομαι αρμονικά με τους συναδέλφους όλων των ειδικοτήτων αφού γνωρίζω και σέβομαι τα όρια και τις εφαρμογές της ομοιοπαθητικής όπως και τα αντίστοιχα των άλλων ειδικοτήτων. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός επιδιώκει την ενημέρωση του αλλοπαθητικού θεράποντα διότι η συνεργασία μαζί του είναι απαραίτητη για το συμφέρον του ασθενούς. Μια τηλεφωνική επικοινωνία λύνει απορίες, εγκαθιστά συναδελφικές σχέσεις και καταρρίπτει το μύθο της αντιπαλότητας προς όφελος του ασθενούς.
Μύθος δεύτερος:
« τα χημικά φάρμακα είναι τελείως βλαβερά και εγκυμονούν μόνο κινδύνους για όποιον τα παίρνει ενώ ωφελούν μόνο τις φαρμακοβιομηχανίες. Πρέπει να καταργηθούν και να μείνουν μόνο τα ομοιοπαθητικά»
Γενικόλογος, φανατικός, συνομοσιολογικός και πλήρως αποπροσανατολιστικός μύθος. Τα κακώς κείμενα σε σχέση με το χημικό φάρμακο και τη μη ορθή χρήση του δεν μπορεί να γενικεύονται σε επικίνδυνους για την δημόσια υγεία αφορισμούς. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός σέβεται όλα τα θεραπευτικά μέσα βάσει των ενδείξεων τους. Απαιτεί να συνταγογραφούνται από τον ειδικό γιατρό και μόνο με βάσει τις ενδείξεις και τις αντενδείξεις τους είναι δε αντίθετος με την πολυφαρμακία και την κατάχρηση των φαρμάκων.
Μύθος τρίτος:
« το ομοιοπαθητικό φάρμακο αντιδοτείται από τα χημικά φάρμακα και πριν τη χορήγηση του πρέπει να διακόπτεται κάθε αλλοπαθητική αγωγή για να αποτοξινωθεί ο οργανισμός»
Φανατικός και επικίνδυνος για τη δημόσια υγεία μύθος που χρησιμοποιείται από δόλο ή από άγνοια. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός φροντίζοντας για την ασφάλεια του ασθενούς, δεν διακόπτει ποτέ και μάλιστα απότομα μια αλλοπαθητική θεραπεία. Αντίθετα εφαρμόζει παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία πάντα σε συνεργασία και με την συγκατάθεση ύστερα από ενημέρωση του αλλοπαθητικού θεράποντα γιατρού. Ύστερα από 21 χρόνια εφαρμογής της ομοιοπαθητικής μπορώ να πω ότι μετά από μια ενδελεχή, επιστημονική και υπεύθυνη ενημέρωση των αλλοπαθητικών συναδέλφων μου, μόνο ελάχιστοι εξακολούθησαν να είναι αρνητικοί με την ομοιοπαθηιτκή. Ο σωστός ομοιοπαθητικός γιατρός, συνεργάζεται με τον θεράποντα της άλλης ειδικότητας, για την προοδευτική ελάττωση και διακοπή των αλλοπαθητικών φαρμάκων, όταν η παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία που εφαρμόζεται, οδηγήσει στη βελτίωση του ασθενούς, που συνηγορεί υπέρ της ελάττωσης και διακοπής του προηγούμενου θεραπευτικού σχήματος. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν μπορεί να διακοπεί το αλλοπαθητικό φάρμακο οπότε ο ομοιοπαθητικός γιατρός σεβόμενος την ανάγκη και την ασφάλεια του ασθενή του, συνεχίζει την παράλληλη ομοιοπαθητική θεραπεία με στόχο την ενίσχυση του οργανισμού ώστε να ανταπεξέρχεται καλλίτερα στην ασθένεια του αλλά και για την οικονομικότερη και καλλίτερη αξιοποίηση του αλλοπαθητικού φαρμάκου.
Η ομοιοπαθητική ως ιατρική ειδικότητα.
Το γνωστικό οικοδόμημα της ομοιοπαθητικής οδηγεί στην αναγκαιότητα δημιουργίας μιας ομοιοπαθητικής ιατρικής ειδικότητας πράγμα που έγινε ήδη σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλών άλλων χωρών. Το 1988 επί Γιώργου Γενηματά και στη συνέχει επί Ιωάννη Φλώρου ως υπουργών υγείας δημιουργήθηκε η Ομοιοπαθητική επιτροπή του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, με στόχο την υποβολή των όρων και προϋποθέσεων για τη δημιουργία της ομοιοπαθητικής ειδικότητας. Δυστυχώς το κλίμα αντιπαλότητας που επικράτησε και πάλι δεν επέτρεψε την καρποφορία της προσπάθειας. Η δημιουργία της ειδικότητας όμως είναι αναγκαία γιατί θα αποσυμφορηθεί σημαντικά ο χώρος αναμονής για ειδικότητα των συναδέλφων, αλλά θα τεθεί και υπό τον έλεγχο της πολιτείας για την ασφάλεια της δημόσιας υγείας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου