Αρχαίο Ελληνικό θέατρο: Η πρώτη κατασκευή

Οι αρχαίοι Έλληνες επινόησαν το δράμα και κατασκεύασαν τα πρώτα θέατρα. Ηταν υπαίθρια και κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να εναρμονίζονται με το τοπίο. Αρχικά οι Έλληνες έκαναν χρήση των ημικυκλίου , στα πλάγια, όπου καθόταν το κοινό και κοίταζε σε ένα κεντρικό επίπεδο χώρο στον οποίο λαμβάνει χώρα η παράσταση. Το θεάτρο στην πραγματικότητα προσδιορίζει το χώρο που καταλαμβάνουν οι θεατές, στη συνέχεια από τον 6ο αιώνα πΧ τοποθετήθηκαν ξύλινα καθίσματα που στηρίζονταν σε σκαλωσιές. Το ελληνικό θέατρο το οποίο αργότερα αντιγράφηκε και τροποποιήθηκε από τους Ρωμαίους, εξακολουθεί να αποτελεί πρότυπο λιτής και επιτυχημένης οικοδόμησης.

Η παράσταση

Κατά τη διάρκεια του 4ου αι πΧ όταν χτίστηκε το θέατρο των Δελφών, τα θεατρικά έργα που παίζονταν πιο συχνά ήταν εκείνα που είχαν γραφτεί από τους μεγάλους τραγικούς συγγραφείς; τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη. Σιγά-σιγά όμως με την παρακμή της αθηναϊκής δημοκρατίας οι θεατρικές παραστάσεις γίνονταν όλο και λιγότερες.

Το κοινό

Οι παραστάσεις οργανώνονταν από τις αρχές της πόλης και χρηματοδοτούνταν από τους πλούσιους Αθηναίους πολίτες. Ανέβαιναν κατά τη διάρκεια των δημόσιων αργιών, όλες οι άλλες δραστηριότητες σταματούσαν και τις θεατρικές παραστάσεις τις παρακολουθούσε ο πληθυσμός. Στους φτωχούς δινόταν ακόμα  ένα συμβολικό ποσό ως αποζημίωση για μία μέρα χαμένης δουλειάς.

Η σκηνή

Στην αρχή ήταν μία ξύλινη κατασκευή στην οποία οι ηθοποιοί μπορούσαν να αποσυρθούν για να αλλάξουν τις μάσκες και τα κοστούμια τους αργότερα αντικαταστάθηκε από ένα πέτρινο κτίριο το οποίο χρησίμευε ως θεατρικό σκηνικό για διάφορους σκοπούς, ανάλογα με τις ανάγκες του δράματος μετατρέπονταν σε παλάτι ναό ή κάποιο άλλο κτίριο.

Η ορχήστρα

Ηταν ένας ημικυκλικός χώρος με διάμετρο περίπου 20 μέτρα στον οποίο ο χώρος έδινε την παράσταση στο χορό. Συμμετείχαν περίπου 15 άτομα των οποίων οι φωνές τόνιζαν τη δράση του έργου.

Το κοίλον:  ήταν το ημικυκλικό τμήμα που περιλάμβανε τις θέσεις των θεατών , ενω υπήρχαν δύο είδη θέσεων εκείνες που βρίσκονταν κοντά στη σκηνή προορίζονταν για πολιτικούς αξιωματούχους και ιερείς. Μερικές θέσεις είχαν ακόμα και πλάτη με μία επιγραφή που υποδείκνυε τα αξιώματα των ατόμων που κάθονταν. Ολες οι υπόλοιπες θέσεις ήταν ελεύθερες για το λαό. Οι δούλοι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν τη θεατρική παράσταση.