Η Π.Τσαπανίδου για τα pride: Ζήτω η έκφραση του πραγματικού μας εαυτού! Κάτω το κιτς! - OneMagazino

Breaking

OneMagazino

www.magazino1.blogspot.gr

add

Τρίτη, Ιουνίου 18, 2019

Η Π.Τσαπανίδου για τα pride: Ζήτω η έκφραση του πραγματικού μας εαυτού! Κάτω το κιτς!

  
Ήμουν περίπου 10 ετών, όταν οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν να μάθω αγγλικά. Φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Μερικά στενά πάνω από το σπίτι μας. Σ εκείνα τα θρανία, ενός γωνιακού καταστήματος, με βαμμένες λευκή λαδομπογιά τις τζαμαρίες του, για να μας προστατεύει από τα περίεργα μάτια των περαστικών, έμαθα να μιλώ μια ξένη γλώσσα και να συναναστρέφομαι άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Αγόρια, κορίτσια και τον Γιώργο!

Ο Γιώργος στα παιδικά μου μάτια των δέκα χρόνων, μιλούσε με φωνή που έμοιαζε περισσότερο με των κοριτσιών και όχι με του φύλου του. Ο Γιώργος προτιμούσε να κάθεται παρέα με τα κορίτσια καθώς είχε περισσότερα ενδιαφέροντα με εμάς από ότι με τα αγόρια. Ο Γιώργος βέβαια, σε κάθε αρχή, υπέφερε αδιάκριτες ματιές όσων δεν τον ήξεραν. Στην αρχή χρονιάς, όταν καινούρια παιδιά έρχονταν στην τάξη, ή καινούριοι καθηγητές αναλάμβαναν την εκπαίδευσή μας. Φαντάζομαι ότι για καιρό κάθε αρχή, του πλήγωνε την ψυχή, το περίεργο βλέμμα και το σούσουρο πίσω από την πλάτη, όλων όσων δεν τον γνώριζαν προσωπικά. Και οι άστοχοι χαρακτηρισμοί, που έμοιαζαν σχεδόν βρισιές, για τον καθορισμό του φύλου του και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Την ίδια εποχή, μπήκε στη ζωή μου ο Σωτήρης! Γιος οικογενειακής φίλης. Μεγαλύτερος από εμένα. Πτυχιούχος. Πήρε το χαρτί και διάλεξε να ζήσει σε μια απομονωμένη περιοχή, μακριά από την οικογένειά του, που σε κάθε συζήτηση, τον πίεζε να βρει ένα καλό κορίτσι.
Δεν ξέρω τι απέγινε ο Γιώργος… Ελπίζω να κατάφερε να βρει το δρόμο του, με τις ελάχιστες πληγές στην ψυχή του.Ο Σωτήρης ήταν άτυχος. Χτυπήθηκε από σκληρή αρρώστια και πέθανε.

Και αν σκεφτείς πως «άλλα χρόνια τότε»… δεν θα έχεις δίκιο.

Στο τώρα, έχω φίλο που δεν μίλησε ποτέ στην οικογένειά του για την ομοφυλοφιλία του, γιατί η οικογένειά του δεν μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο. Και ζούσε επί χρόνια, μια σπασμένη στα δύο ζωή. Τον κατανοώ. Και μου είναι αδιανόητη η στάση κάποιων γονιών στο θέμα αυτό. Αδυνατώ να καταλάβω πως μπορεί μια μάνα ή ένας πατέρας να μην δέχεται το παιδί του όπως είναι. Ή ακόμα χειρότερα να μην δέχεται ο ίδιος ο άνθρωπος τον πραγματικό του εαυτό, γιατί αποτελεί ταμπού στις περισσότερες -και στη δική μας δυστυχώς- κοινωνίες.

Από την αποδοχή, το σεβασμό και φυσικά την προάσπιση των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου, μέχρι τις ακρότητες στο Pride… συγνώμη αλλά η απόσταση είναι τεράστια και #pestenamefate [...]
διαβάστε τη συνέχεια εδώ: https://ipop.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: