Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που αναζητούμε ένα βαθύτερο νόημα, κάτι που να μας βοηθήσει να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, πιο καθαρά και πιο ήρεμα. Οι μεγάλοι ποιητές και στοχαστές συχνά μας προσφέρουν τέτοιες λέξεις που γίνονται φάρος μέσα μας, μας καθοδηγούν και μας εμπνέουν.
Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε μάς θυμίζει την πολυπλοκότητα αλλά και την τρυφερότητα του πεπρωμένου:
«Το ίδιο το πεπρωμένο είναι σαν ένας θαυμαστός, φαρδύς ιστός, στον οποίο κάθε νήμα καθοδηγείται από ένα απείρως τρυφερό χέρι και τοποθετείται δίπλα σε ένα άλλο, και κρατιέται και μεταφέρεται από εκατό άλλους.»
(„Das Schicksal selbst ist wie wunderbares weites Gevebe, darin jeder Faden von einer unendlich zartlichen Hand gefuhrt und neben einen anderen gelegt und von hundert anderen gehalten und getragen wird.“ – Rainer Maria Rilke)
Η εικόνα αυτή μάς υπενθυμίζει πως τίποτα δεν υπάρχει μόνο του. Κάθε ζωή, κάθε εμπειρία, κάθε μικρή κίνηση πλέκεται μαζί με εκατοντάδες άλλες. Είμαστε όλοι κομμάτι ενός μεγάλου ιστού που μας ενώνει με τρόπους που ίσως να μη βλέπουμε άμεσα, αλλά που καθορίζουν την πορεία μας.
Από την άλλη, ο Γκαίτε, με την απλότητα και τη σοφία του, μας δείχνει τον δρόμο της εσωτερικής γαλήνης:
«Πόσο τυχερό είναι να έχεις μια ελαφριά, ελεύθερη καρδιά.»
(„Welches Gluck ist es, ein leichtes, ein freies Herz zu haben.“ – Johann Wolfgang von Goethe)
Μέσα στον ιστό του πεπρωμένου, η ελευθερία της καρδιάς είναι αυτό που μας δίνει ανάσα. Όσο κι αν είμαστε δεμένοι με νήματα που μας συνδέουν με τους άλλους και με τη ζωή, η δική μας καρδιά μπορεί να παραμένει ελεύθερη, ανοιχτή, απαλλαγμένη από βάρη που δεν μας ανήκουν.
Συνδυάζοντας τα λόγια των δύο αυτών στοχαστών, μπορούμε να δούμε τη ζωή ως έναν χορό ανάμεσα στη μοίρα και την ελευθερία: το πεπρωμένο μάς αγκαλιάζει με τον ιστό του, ενώ η καρδιά μας μπορεί να διαλέξει με ποιον τρόπο θα κινηθεί μέσα του. Κι ίσως εκεί βρίσκεται η πραγματική σοφία· να αποδεχόμαστε τα νήματα που μας περιβάλλουν, αλλά να κρατάμε την καρδιά μας ελαφριά, γεμάτη ελευθερία.
0 Σχόλια