«Ο άνθρωπος που ζει μόνο για τον εαυτό του, ζει με τον πιο ταπεινωτικό τρόπο που είναι γνωστός στους θεατές.»
Η ζωή που περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα προσωπικά μας συμφέροντα, όσο άνετη ή “επιτυχημένη” κι αν φαίνεται επιφανειακά, χάνει σταδιακά το ουσιαστικό της νόημα. Ο εγωκεντρισμός δεν οδηγεί σε πληρότητα· οδηγεί σε απομόνωση. Και η απομόνωση, όσο καμουφλαρισμένη κι αν είναι, παραμένει μια μορφή εσωτερικής φτώχειας.
Απέναντι σε αυτό το σκοτάδι της αυτοαναφορικότητας, τα λόγια του Γουίλιαμ Όσλερ φωτίζουν μια άλλη διαδρομή:
«Ήρθαμε στον κόσμο, όχι για να πάρουμε ό,τι έχει η ζωή για τον εαυτό μας, αλλά για να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη ζωή των άλλων περισσότερο ευτυχισμένη.»
Η ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης δεν βρίσκεται στην κατοχή, αλλά στην προσφορά. Στην πράξη της καλοσύνης, στην υποστήριξη, στην ενσυναίσθηση. Η ευτυχία δεν είναι ατομικό έργο· είναι ένα κύμα που ξεκινά από εμάς και αντανακλάται στους άλλους. Κι όταν οι άλλοι λαμβάνουν, τότε η χαρά επιστρέφει πίσω μας πολλαπλασιασμένη.
Ωστόσο, για να μπορέσει κάποιος να προσφέρει, να συνδεθεί και να συμμετέχει ουσιαστικά στον κόσμο, χρειάζεται μια εσωτερική πυξίδα. Και αυτή η πυξίδα είναι η σκέψη. Όπως εύστοχα σημειώνει το τρίτο απόφθεγμα:
«Το να σκέφτεται κανείς ελεύθερα είναι ωραίο. Το να σκέφτεται όμως ορθά, είναι ωραιότερο.»
Η ελευθερία της σκέψης είναι δικαίωμα· η ορθότητα της σκέψης είναι κατάκτηση. Απαιτεί προσπάθεια, αυτογνωσία, διάκριση ανάμεσα στο αληθινό και το εύκολο. Ζώντας σε μια εποχή όπου οι πληροφορίες είναι ανεξέλεγκτες και συχνά παραπλανητικές, η ορθή σκέψη δεν είναι προνόμιο, αλλά απαραίτητο εργαλείο για να λειτουργούμε ως υπεύθυνα και συνειδητοποιημένα μέλη της κοινωνίας.
Συνδυάζοντας αυτά τα τρία σημεία, γεννιέται μία ισχυρή αλήθεια:
Η ζωή που αξίζει να ζει κανείς είναι εκείνη που κατευθύνεται από καθαρή σκέψη και εκδηλώνεται με πράξεις προσφοράς.
Όταν μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε ορθά, κατανοούμε βαθύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους. Κι όταν προσφέρουμε πραγματικά, ανακαλύπτουμε πως η πληρότητα δεν βρίσκεται στην αυτο-αναφορικότητα, αλλά στη σχέση, στη συμμετοχή, στη δημιουργία.
Ο άνθρωπος που επιλέγει να ζει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για το σύνολο, ανακαλύπτει τον αληθινό πλούτο:
την ευτυχία που δεν φθείρεται, γιατί μοιράζεται.
0 Σχόλια