ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ - OneMagazino

Breaking

OneMagazino

www.magazino1.blogspot.gr

Πέμπτη, Ιουλίου 30, 2015

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Όταν έρχεται ο αποχωρισμός από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, είναι ίσως ο "κόμπος" στον λαιμό σου, τόσο μεγάλος, που κοντεύει να σε πνίξει...Ιδίως όταν αυτός ο αποχωρισμός είναι αναγκαστικός...
Νιώθεις μόνο πόνο...νιώθεις ένα βάρος στην καρδιά σου...νιώθεις την ανάσα σου να γίνεται βαριά... η φωνή σου ν΄ακούγεται τρεμάμενη...
Άπειρες εικόνες και σκέψεις πολιορκούν το μυαλό σου...τόσο όμορφες αλλά και τόσο βασανιστικές...είναι γιατί τις νιώθεις κοντά σου...μόνο αυτές σου έμειναν...το πρόσωπο που σου έδωσε αυτές τις εικόνες κι αυτές τις σκέψεις, λείπει...κι εσύ ζεις μ΄αυτές...
το πρωί που ανοίγεις τα μάτια σου...μιλάς μαζί τους...τις κουβαλάς παντού...όπου κι αν πας...ότι κι αν κάνεις...και το βράδυ κοιμάσαι πλάι τους...
αναρωτιέσαι συνέχεια το "γιατί"...γιατί όμως δεν υπάρχει...υπάρχει μόνο η σκληρή πραγματικότητα...αυτή που σε κάνει να γίνεσαι κι εσύ σκληρός...σπουδαίοι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν σπουδαία πράγματα μαζί...αυτό σκέφτεσαι...και σε λυπεί...δυστυχώς στη ζωή αυτή που αναπνέουμε, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτε...το μέλλον είναι πάντοτε αβέβαιο από αρχαιοτάτων χρόνων...μπορείς να αποχωριστείς το πρόσωπο που αγαπάς αληθινά ? όχι δεν μπορείς....
το χεις στην ψυχή σου...για να μην στο πάρει κανείς...φοβάσαι μήπως το χάσεις...εκεί που είναι δεν το χάνεις ποτέ...
αντέχεις να μην το ζεις ? όχι, δεν αντέχεις...
υπομονή κάνεις...σε τι ? δεν ξέρεις...απλά προσπαθείς να παλέψεις με την πραγματικότητα, η οποία, δεν σ΄αρέσει...γιατί σ΄αυτήν δεν βρίσκεσαι εσύ...
και παλεύεις με τις εικόνες και τις σκέψεις...πολλές στιγμές σκέφτεσαι πως αγγίζεις την τρέλα...την αγγίζεις...αλλά η αγάπη που νιώθεις γι αυτό το πρόσωπο σε προστατεύει από την τρέλα αυτή που σε απειλεί...έχεις κάνει τον απολογισμό σου σ΄αυτή την σχέση και περισσεύεις...καιρός να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις...έτσι νιώθεις...και πόσα ακόμη να΄ξερες θα νιώσεις...
απουσία...μοναξιά...λύπη...πόνο...φόβο...
λες καλή μου να μην τα νιώθω όλα αυτά ? αυτά νιώθω και παλεύω...


Θα σου διαβάσω μια ιστορία να περάσει λίγο ο χρόνος αυτός που είναι για σένα βασανιστικός....

"κάποτε λοιπόν ήταν ένα κορίτσι...ανέμελο...με πολύ ζωντάνια μέσα του...χαμογελούσε κάθε πρωί που ξύπναγε...είχε τον λόγο του...
το βράδυ έπεφτε για ύπνο...πριν κοιμηθεί, παρακαλούσε τον καλό Θεούλη να της χαρίσει ένα όμορφο λυκάκι...της άρεσαν από μικρή αυτά τα ζωάκια...γιατί είχε διαβάσει πως είναι ζώο που αντιλαμβάνεται ήχους σε ευρύ φάσμα συχνοτήτων (από 250 ΗΖ έως 30.000 ΗΖ ) και διαθέτει εξαιρετική ευαισθησία στα οσφητικά ερεθίσματα...έχει μεγάλες αντοχές και απίστευτη δύναμη με αποτελεσματικότητα του δαγκώματός του...
αυτά τα στοιχεία έκαναν το κορίτσι να θέλει να συναντήσει ένα τέτοιο ζώο, γιατί πίστευε πως έχει την μαγική ικανότητα να ημερεύει τα άγρια ζώα...έτσι λοιπόν...κάθε βράδυ έβλεπε το ίδιο όνειρο...ένα λυκάκι όμορφο...να τρέχει στην πεδιάδα σαν τρελό...και το κορίτσι να κάθεται κάτω από ένα δέντρο και να γράφει...κάθε βράδυ λοιπόν το λυκάκι έτρεχε πάνω στο κορίτσι, το έριχνε κάτω και το έγλειφε...έτσι του δειχνε την αγάπη του...το κορίτσι ένιωθε απίστευτη χαρά...και το πρωί ξύπναγε μ΄ένα τεράστιο γλυκό χαμόγελο...
όμως ένα βράδυ δεν ήρθε στο όνειρό του και από τότε δεν το ξανάδε ποτέ...
το κορίτσι μεγάλωσε...έκανε πολλά στην ζωή του...πάρα πολλά...κάποια στιγμή, συνάντησε έναν άντρα...για ένα μυστήριο λόγο...ένιωθε περίεργα συναισθήματα...γνώριμα συναισθήματα...τότε θυμήθηκε πως αυτό το χαμόγελο το είχε κάθε πρωί, όταν ήταν κορίτσι...της θύμησε το λυκάκι που έβλεπε στο όνειρό της...έκανε τα πάντα γι αυτόν τον άντρα...τον ερωτεύτηκε...τον αγάπησε...τον θέλησε στην ζωή της...κι αυτός ... ζήσαν ένα υπέροχο παραμύθι...ένα όνειρο σαν αυτό του κοριτσιού....
όμως.....
το κορίτσι για άλλη μια φορά, έχασε αυτό το παραμύθι...
ένα όνειρο μπορεί να γίνει παραμύθι...
ποτέ πραγματικότητα....


μην ρωτήσεις τι απέγινε .....

η πραγματικότητα απέχει πολύ από το παραμύθι....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

add